Ik was altijd al een vrolijk kind en zag overal wel wat leuks in. Hoe verlegen ik ook was, ik zag vrij wel alles positief in. Niet dat ik nu niet meer positief in het leven sta hoor. Ik ben niet depressief, ik ben niet altijd chagrijnig, maar toch is niet alles perfect.
Het begon allemaal in augustus 2011. Ik stond op en was nog dood moe. Niet alleen een beetje moe, maar echt helemaal uitgeput. Ik zag er niet zo veel kwaads in, want ja.. Iedereen was toch wel eens moe? Na een week was er nog niets verandert, een maand later nog steeds niet. Na een tijdje ging ik dus maar langs de dokter. Hij zei: "Het gaat wel over met genoeg rust." Ik voelde me niet begrepen en ging maar weer naar huis. De vermoeidheid bleef maar door gaan. Ik bleef steeds vaker thuis, sprak steeds minder af met vriendinnen en lag telkens op mijn bed uit te rusten. Een tijdje later ging ik weer naar de dokter. Hij zei weer precies het zelfde. Na aandringen van mij hebben we bloed laten prikken. Ik dacht namelijk dat het door een ijzer tekort kwam. Dat bleek dus niet zo te zijn. De dokter wouw niet verder uitzoeken wat er met me aan de hand is. Ik ging dus maar weer naar huis. De vermoeidheid werd erger. Ik werd er vaak dood ziek van. Bijna elke week zat ik wel een dag ziek thuis van school.
Na een jaar, september 2012, ging het weer wat beter. Ik ging weer elke dag naar school, sprak af met vriendinnen en kreeg zelfs op 2 oktober een super lieve vriend, waar ik zoals jullie waarschijnlijk wel weten nog steeds mee ga. Ik was zo blij dat de vermoeidheid grotendeels weg was. Hopelijk viel ik nooit meer terug! Dat zei ik helaas iets te vroeg. Eind november, begin december begon het weer. Ik werd weer dood moe. Ik hoopte zo hard dat het maar voor een weekje was, maar nee hoor, dat was het niet. Ik wouw niet meer terug naar de dokter. Hij nam me toch niet serieus. Tot op een dag ik een afspraak had voor iets heel anders. Wat weet ik niet meer, maar het had er in ieder geval niets mee te maken. Toen ik aankwam bleek het dat ik een stagiaire kreeg, in plaats van de normale dokter. Na het onderzoek waarvoor ik was gekomen, begon ik weer over de vermoeidheid. Ook zei nam me niet serieus. Het ging wel weer over volgens haar. Lekker, zulke dokters. Wat moet ik nu?
Elke dag bleef ik maar moe. Inmiddels is het bijna 3 jaar later. Nog steeds ben ik elke dag dood moe. Ik hoor jullie al denken van "Maar Manon, je ziet er helemaal niet moe uit?" Nou, make-up doet een hoop! Je schrikt je dood als je me zonder make-up ziet. Ik hoor dan ook vaak van mijn opa dat ik er erg ziek uit zie zonder make-up op.
Ow ja, ik wil ook nog even kwijt dat er ook dagen zijn dat het wat beter gaat. Ik ben als nog moe, maar minder moe als normaal. Gelukkig maar, denken de meeste van jullie nu waarschijnlijk. Elke keer als ik een wat betere dag heb kan ik 's avonds helemaal niet in slaap komen, waardoor ik de dag erna weer terug bij af ben. Hoe moe ik ook ben 's avonds, het lukt me gewoon niet.
Wat ik in de toekomst hier aan wil doen? Ik wil overstappen naar een andere huisartsenpraktijk. Eentje die me wel serieus neemt en er iets aan wilt doen. Hopelijk gebeurd dit snel, maar ik ben bang van niet.
Alstublieft magisch monster, stop met al die spelletjes en laat me weer mijn oude normale leven leiden. Ik heb genoeg van al die vermoeidheid!
Herken jij jezelf in dit verhaal?
Ik herken het wel inderdaad! Ook ik ben verschillende testen ondergaan, meerdere jaren en telkens maar geen uitkomst. Ook heb ik eerst gewacht of de ritalin zou helpen vanwege mijn add, maar helaas. Daarom de conclusie dat ik al enkele jaren Chronisch Vermoeid ben en dat is soms heel vervelend. Mijn klasgenoten hebben hebben niet echt begrip voor het feit dat ik heel snel moe ben, terwijl ik daar helemaal niks aan kan doen! Gelukkig gaat het op stage redelijk en houdt mijn stagebegeleider er rekening mee :)
BeantwoordenVerwijderenZelf zat ik ook een beetje aan chronische vermoeidheid te denken, ja. Of het echt zo is weet ik alleen niet. Gelukkig houden ze er op je stage wel rekening mee, alleen vervelend van je klas.
Verwijderen